Chiński przywódca Xi Jinping nie ukrywa, że zamierza konkurować z Zachodem na polu innowacji. Stąd pomysł na kolejną rewolucję: po komunistycznej, następnie prorynkowej ma nastąpić trzecia - zmiana technologiczna. Alegoria szybkiego rozwoju chińskiej klasy średniej: Fan Bingbing, najsłynniejsza aktorka ChRL, ma do zapłacenia ok. 130 mln dolarów podatku (Ivaj Aicrag, CC BY-NC) W grudniu tego roku przypada 40. rocznica zapoczątkowania prorynkowych reform w Chinach przez ich wizjonera Deng Xiaopinga. W kraju poprzednio autarkicznym, odizolowanym, za to niesionym podsycanym odgórnie rewolucyjnym wigorem, zaproponowano „nową rewolucję” – walkę o wzrost gospodarczy. Spowodowała ona gruntowną zmianę oblicza kraju, a równocześnie tak bardzo zmieniła jego międzynarodową rangę, że obecnie wszystko, co się dzieje w Państwie Środka, ma wymiar globalny. Budowa potęgi po cichu Drugiego kluczowego zwrotu dokonał ten sam Deng Xiaoping w początkach 1992 r., odpowiadając natychmiast na nową sytuację geostrategiczną, jaką spowodował rozpad ZSRR. Zgodnie z chińska modłą – nie mówiąc tego wprost – przestał reformować w Chinach „realny socjalizm”, jak to jeszcze robiono w latach 80., i podyktował swym następcom polityczny testament (później zniknął ze sceny politycznej, zmarł w lutym 1997 r.). Nakazał komunistycznym z nazwy Chinom zaangażować się w globalizację i wejść na globalne rynki. W związku z tym, że rynki były już niemal wyłącznie kapitalistyczne, dodał też, żeby naśladować wynaleziony w Japonii i stosowany w tamtym regionie model gospodarki prorozwojowej (developmental state). W szczególności wskazał na Singapur. Podkreślił przy tym, by robić to ostrożnie, uważnie i nie wyskakiwać przed szereg, jako że Chiny były jeszcze wtedy krajem na dorobku. Nakazał więc Państwu Środka budować potęgę po cichu. To też się udało, podobnie jak wiele innych, kreatywnych pomysłów Denga, jak przykładowo formuła „jeden kraj, dwa systemy”, służąca wchłonięciu Hongkongu, czy zasady merytokracji, a więc oświeconych i dobrze przygotowanych elit, które miały rządzić Chinami kolektywnie. Jednoosobowe przywództwo przyniosło bowiem wcześniej opłakane skutki w przypadku „cesarskiego” z natury Mao Zedonga. Zmiana w wydaniu Xi Spuścizna Deng Xiaopinga waży na dzisiejszej chińskiej rzeczywistości, a jednak lider „piątej generacji przywódców” (to też terminologia zaproponowana przez Denga), czyli szef partii, państwa i armii Xi Jinping, rządzący do końca 2012 r., najwyraźniej postanowił niektóre aspekty teorii i pomysłów Deng Xiaopinga podważyć. Zdecydowanie zanegował zasadę rządów kolektywnych, wprowadzając ponownie formułę jedynowładztwa – własnego. Zanegował także poprzednią strategię budowania potęgi państwa po cichu, wychodząc z kolejnymi asertywnymi projektami w wydaniu chińskich władz, począwszy od niebywałego geostrategicznego projektu z 2013 r., mówiącego o budowie dwóch Jedwabnych Szlaków: lądowego i morskiego, na które nawet we wstępnej fazie postanowiono skierować środki w wysokości 1,4 biliona dolarów. To suma kilkanaście razy większa niż kwota, którą przeznaczyli Amerykanie na Plan Marshalla, czyli projekt odbudowy Europy po zniszczeniach II wojny światowej. Wszystko to razem sprawia, że jedna z najwybitniejszych amerykańskich specjalistek od spraw współczesnych Chin, Elizabeth C. Economy, z renomowanej Rady ds. Stosunków Zagranicznych, która wcześniej dała się poznać z wielu cenionych ekspertyz i znakomitego, wnikliwego tomu poświęconego udokumentowaniu opłakanego stanu chińskiego środowiska naturalnego spowodowanego ekspansywnymi reformami, wystąpiła z kolejnym autorskim tomem, stawiając w nim tytułową tezę, że to co robi obecnie Xi Jinping, to nic innego, jak „trzecia rewolucja” (The Third Revolution) za komunistycznej dynastii spod znaku KPCh. Pierwsza, maoistowska, była komunistyczna. Druga, dengowska, była prorynkowa. Natomiast trzecia, ta w wydaniu Xi, ma znamiona technologiczno-informatycznej i innowacyjnej. Czy się uda? Jest chyba jeszcze za wcześnie, by odpowiedzieć na tak postawione pytanie. Owszem, co autorka dokumentuje w tej pracy wyjątkowo przejrzyście i wnikliwie, Xi Jinping zdecydowanie stawia na innowacyjność i sam jest kreatywny, wnosząc nowe pomysły i koncepcje. Obok wyzwań związanych z Jedwabnymi Szlakami (Belt and Road Initaitive – BRI) są to przede wszystkim „dwa cele na stulecie”. Najpierw – na stulecie KPCh, czyli do połowy 2021 r. – ma nastąpić oparcie nowego chińskiego modelu rozwojowego na klasie średniej i kwitnącym rynku wewnętrznym, a nie na eksporcie, jak było dotychczas. Natomiast gdyby się wszystko powiodło, to na drugie stulecie – proklamowania ChRL, czyli do października 2049 r. – w Chinach ma dojść do „wielkiego renesansu”, którego warunkiem sine qua non jest oczywiście pokojowe zjednoczenie organizmów chińskich, bo są przecież dwa: ChRL i Tajwan. Od ilości do jakości Do powyższych planów, na ostatnim XIX zjeździe KPCh w październiku 2017 r., Xi Jinping dodał jeszcze jedną datę, pośrednią – 2035, do kiedy to – zgodnie z jego założeniami – Chiny mają przekroczyć jeszcze jeden ważny próg i stać się społeczeństwem innowacyjnym. Ma się to stać w efekcie implementacji wcześniejszego i ambitnego planu, zwanego Made in China 2025, któremu amerykańska autorka, a w ślad za nią władze USA, poświęcają stosunkowo najwięcej uwagi. Chodzi bowiem o to, że Xi Jinping i jego akolici nawet nie ukrywają, że zamierzają konkurować z Zachodem, a nawet pokonać go w jeszcze jednej dziedzinie. Obok gospodarki i finansów, chcą jeszcze postawić mu trzecie wyzwanie i brylować na świecie nowoczesnymi technologiami i innowacyjnością. Jak tego dokonać przy tradycyjnym chińskim systemie nauczania, opartym na pamięciowym wkuwaniu serwowanych tez – kiedyś konfucjańskich, teraz wymieszanych z hasłami marksistowskimi – pyta autorka? Toteż drugim, nadrzędnym przedmiotem jej analizy, obok opisu dokonujących się zmian w dziedzinie wysokich technologii i zarządzania nimi, jest w tym tomie właśnie kwestia nauki, oświaty i kreatywności. Bez dokonania przełomu w tych dziedzinach trudno być wszak „numerem jeden” na świecie, do którego w ramach opisywanej „trzeciej rewolucji” przywódcy chińscy aspirują. Chcąc jednak te aspiracje zamienić w czyn, muszą nie tylko dokonać przewrotu w oświacie – dlatego tak często wysyłają delegacje do Finlandii, mającej według rankingów najlepszy taki system na świecie – ale też pokonać próg bodaj najtrudniejszy do przebycia, czyli przejść od ilości do jakości. Elizabeth C. Economy podkreśla – i na wiele sposobów udowadnia – iż dzieje się w Chinach pod tym względem wiele pozytywnego i znaczącego. Jednocześnie – co wydaje się wręcz zdumiewające – zupełnie nie odnotowuje chińskich przewag konkurencyjnych w jednej dziedzinie, w której mają one niemal światowy monopol, a mianowicie w wydobyciu i obróbce rzadkich pierwiastków (rare earth), co do których panuje powszechne przekonanie, iż stanowią podstawę wszelkiego dalszego postępu technologicznego. To przeoczenie autorka kompensuje rozważaniami nad innym, już wcześniej znanym obszarem zainteresowań. To dalszy, uaktualniony opis, tego, co się dzieje w Chinach, jeśli chodzi o zniszczenia ekologiczne (koncentruje się na smogu w miastach i czystym powietrzu oraz wodzie) i w sferze ochrony środowiska. Wykazuje, posługując się danymi i statystykami, że jeśli chodzi o przechodzenie na alternatywne źródła energii, a nawet samochody elektryczne, Chiny szybko wyrastają na światowego lidera. Coraz więcej inwigilacji Ciekawa i wnikliwa analiza amerykańskiej autorki, często jeżdżącej do Chin i mającej bezpośredni kontakt z tamtejszymi elitami, posiada jednakże pewną zasadniczą skazę literatury zachodniej. Otóż jest bardzo krytyczna wobec tamtejszej rzeczywistości, a nierzadko stanowi projekcję naszych wrażeń, spostrzeżeń i sądów dotyczących zmian w Państwie Środka. Natomiast poglądy samych Chińczyków na te same zagadnienia czy wyzwania, które analizuje autorka – jak szybki wzrost klasy średniej szacowanej na ponad 200 mln osób, zadłużenie przedsiębiorstw państwowych, skażenie środowiska naturalnego, kontrola cyberprzestrzeni, traktowane są jako uzupełniające lub uzasadniające tezy zachodnie. Stąd bierze się przewaga cytowanych poglądów dysydentów, czy osób niepokornych względem chińskiego reżimu. Co do jednego można się jednak z Economy zgodzić. Chiny w „epoce Xi Jinpinga” (nie wiadomo, jak długo będzie trwała, bo odrzucił wobec siebie wymóg dwóch 5-letnich kadencji, narzucony kiedyś przez Deng Xiaopinga) stają się coraz bardziej autorytarne, a społeczeństwo jest poddawane coraz większej presji czy nawet inwigilacji – także za pomocą najnowocześniejszych technologii. To czas ponownej centralizacji i odgórnie narzucanej woli politycznej, bez względu na skutki ekonomiczne, społeczne czy inne. To zarazem bezprecedensowa akcja walki z korupcją, nierzadko sprawiająca wrażenie walki z oponentami politycznymi. Jak to pogodzić z wielkimi ambicjami powrotu do świetności chińskiej cywilizacji, a nawet jej „wielkiego renesansu”? Jak dokonać prawdziwego przełomu i „trzeciej rewolucji” w społeczeństwie odgórnie kontrolowanym i przymuszanym do podległości sztywnemu partyjnemu kanonowi? Jak być kreatywnym w społeczeństwie gdzie wolność i tym samym kreatywność są albo negowane, albo sekowane, albo wyrzucane poza nawias? Jak zwykle w historii, Chiny znowu stanowią łamigłówkę i zagadkę trudną do rozwikłania. Economy dużo w swej pracy wyjaśnia i dużo dokumentuje, ale odpowiedzi – jak wielu innych ekspertów – na te pytania nie daje. Czy będą je mieli chińscy przywódcy, ostatnio ponownie deliberujący za jeszcze bardziej niż dotąd zamkniętymi drzwiami? Czas pokaże. Natomiast to, co robią i co zrobią, będzie miało jak najbardziej globalny wymiar, bo przecież mowa o drugiej gospodarce świata z pretensjami do bycia pierwszą. Chiński smok, po czterech dekadach niezwykle udanych reform, jest już na tyle wielki, że kiedy kichnie, ściany światowego ładu zadrżą. Dlatego warto wiedzieć, w jakiej on jest kondycji. Omawiana, aktualna i pełna ciekawych detali praca dobrze temu celowi służy.

Ho ho ho Mamy tu jakiegoś MIKOŁAJA? Z racji, że dziś święto obchodzone przez tych młodszych jaki i starszych mamy dla was małą łamigłówkę 易

Minęło już ponad 60 lat odkąd Edmund Hillary i Tenzing Norgay, jako pierwsi zdobyli szczyt Mount Everest. To, co wtedy wydawało się prawie niemożliwe, dzisiaj osiąga nawet kilkadziesiąt osób dziennie. 25 maja 2012 roku szczyt atakowało ponad 200 osób, a zdobyło go 150! W mediach raz na jakiś czas można usłyszeć o komercjalizacji „dachu świata”. Przez ostatnią dekadę w Nepalu rozwinęła się ogromna sieć turystyczna produkująca zdobywców. Prawie cała droga, od lodospadu aż po szczyt, obita jest linami poręczowymi. Wiele osób utrzymuje się z organizacji wypraw na Mount Everest, a ich klientem może być każdy, kto ma wystarczająco dużo pieniędzy. Tam gdzie większość ludzi widzi jedynie informacje, Adam Kałuża zauważył temat i tak powstała gra planszowa “Mount Everest”. O co chodzi?Jak się wspinać, czyli mechanikaTransport ekwipunku i dzielni przewodnicyRozgrywka w praktycePodsumowaniePlusyMinusy O co chodzi? W Mount Everest gracze kierują dwoma współpracującymi ze sobą przewodnikami, których zadaniem jest doprowadzenie jak największej liczby turystów i alpinistów na szczyt. Ci pierwsi to bogaci amatorzy, którzy nie są fizycznie przystosowani do warunków atmosferycznych, dlatego trudniej jest im zdobyć szczyt. Alpiniści są mało wymagającymi klientami. Ich sukces kosztuje nas mniej trudu, lecz zysk jest sporo mniejszy. W przypadku śmierci naszych klientów tracimy więcej punktów, niż dostajemy za doprowadzanie ich na szczyt. Wszystko byłoby proste gdyby to właśnie on był końcem naszej wyprawy, lecz szczyt to tylko połowa drogi. Klient będzie bezpieczny dopiero gdy znajdzie się z powrotem na dole, za co również dostajemy punkty zwycięstwa. Podczas całej wyprawy mamy do dyspozycji dwie bazy namiotowe, które rozstawiamy gdzieś w drodze na szczyt oraz butle z tlenem, które po przetransportowaniu do bazy będą służyły naszym klientom do regeneracji sił. Wszystkie nasze plany będzie psuła pogoda oraz trudności w aklimatyzacji w wyższych partiach gór. Plansza jest dwustronna i reprezentuje dwa stopnie trudności gry. Gracze mogą również użyć podczas rozgrywki dwóch różnych zestawów kafli pogody, wybierając warunki zimowe lub letnie. Jak się wspinać, czyli mechanika Mount Everest to gra z bardzo dobrze dopracowaną mechaniką. Kafle pogody, układane losowo przed każdą rozgrywką, uniemożliwiają opracowanie jednej prostej strategii. Nasze plany trzeba szybko dostosowywać do zmieniającej się pogody, na którą trudno się przygotować. Gra oferuje nam naprawdę trudną łamigłówkę. Każdy gracz ma do dyspozycji jedną zamkniętą talię ruchu. Karty z niej dobierane są losowo na rękę do sześciu, z czego w każdej turze trzeba użyć trzech. Nad kartami ruchu nie mamy żadnej kontroli, prócz decyzji, których z nich używamy w danej chwili. Innymi słowy, zmienne warunki pogodowe i nieprzewidywalna dostępność kart ruchu napędza losowość gry, która moim zdaniem jest bardzo duża. Niewiele da się zaplanować! Cały mechanizm działa perfekcyjnie, lecz nasza rola sprowadza się w dużej mierze do wybrania 3 kart i poruszenia się jednym lub drugim przewodnikiem w dół lub w górę, bez gwarancji, że uda nam się dotrzeć gdzieś w następnej turze. Jeśli karty nie podejdą, nic nie zrobimy! Z jednej strony, odzwierciedla to zmienne warunki w wysokich partiach gór, nieprzewidywalną pogodę oraz inne losowe zdarzenia dodające napięcia. Z drugiej, grając w tą grę ma się mało kontroli nad tym, co się ostatecznie stanie, a przecież gra planszowa “Mount Everest” to trudna łamigłówka, w której przydałoby się poznać trochę zmiennych. Paradoks! Transport ekwipunku i dzielni przewodnicy Nasi przewodnicy mają ograniczoną ładowność. Jeśli chcemy wziąć ze sobą dużo sprzętu, musimy zrezygnować z klientów. Zasady załadunku są bardzo przemyślane i wymagają od nas opracowania konkretnej strategii w oparciu o ekwipunek, który zabierzemy ze sobą podczas pierwszego podejścia w górę. Zawsze można podzielić zadania między przewodników. W czasie, kiedy jeden przewodnik wciąga ze sobą grupę klientów, drugi może zakładać bazę namiotową kilka kroków przed nim. Strategia fajna, lecz trochę sprzeczna z rzeczywistością. Kiedy nasi klienci walczą z siłami natury i trudnymi warunkami, każda zła decyzja może zadecydować o ich życiu lub śmierci. W tym samym czasie jeden z naszych przewodników wchodzi samotnie na sam szczyt góry z butlą tlenu i namiotami! Nie są mu straszne lodospady ani pogoda, byleby podeszła dobra karta ruchu. Dwóch terminatorów i banda amatorów na wycieczce przez Mount Everest! Rozumiem, że wymaga tego mechanika gry, ale klimat gry umarł – zgon na miejscu. Rozgrywka w praktyce postarał się wydając Mount Everest. Można w nim dostrzec pewien styl, który wypracowało sobie wydawnictwo. Grafiki są bardzo ładne i dobrze zaprojektowane. Funkcjonalność planszy mogłaby być trochę lepsza, lecz nie przeszkadza to w rozgrywce w 2-3 osoby. Przy 4 -5 graczach na planszy jest tłoczno i niektóre znaczniki nie mieszczą się na odpowiednich polach. Mapa została przygotowana również jako dodatek do K2. Podsumowanie Adam Kałuża poruszył bardzo fajny temat. Nawiązał dzięki temu do swojej gry K2, która przyznam szczerze nigdy mnie nie zachwycała. Mimo wszystko szanuje go za grę Drako, w której zakochałem się od razu i bardzo często wyjmuję ją na stół. Mechanika Mount Everest jest perfekcyjnie przemyślana, lecz brak w niej swobodnej decyzyjności. Gracze napędzają świetnie zaprojektowaną maszynę, lecz nie mają żadnego wpływu na kierunek, w którym pojedzie. Taki Mercedes bez kierownicy. Klimat w grze znajdą jedynie osoby, którym nie przeszkadza, że ich przewodnicy są nieśmiertelni. Mount Everest bardzo polecam wszystkim fanom K2 i trudnych łamigłówek. Grę warto przetestować, przed zakupem. Plusy + Jakość wydania + Kilka poziomów trudności + Może być użyta jako dodatek do K2 + Porusza rzadki temat Minusy – Nieśmiertelni przewodnicy! – Bardzo ciężko cokolwiek przewidzieć, mało zależy od graczy – Losowość kart ruchu może być wkurzająca Ocena: 2+/5 Game DetailsNameMount Everest (2013)ComplexityMedium [ Rank [User Rating]6298 [ Count2-5Designer(s)Adam KałużaArtists(s)Bartek Fedyczak and Jarek NocońPublisher(s)Rebel Sp. z Management, Pick-up and Deliver and Simultaneous Action Selection

Przełamanie Twardych Pierników w Gdyni. 23 / 01 / 2023 3:18. W jednych z dwóch niedzielnych spotkań torunianie pokonali Suzuki Arkę 99:87. Dla Twardych Pierników było to pierwsze zwycięstwo pod wodzą nowego trenera, Cedrica Heitza. fot. Andrzej Romański / plk.pl. Już od pierwszych minut stroną dominującą byli goście, którzy po

^{Każda łazienka powinna być przede wszystkim funkcjonalna i dostosowana do oczekiwań wszystkich domowników. Czasami jest to utrudnione przez niewielką powierzchnię do zagospodarowania, na której muszą zmieścić się najważniejsze elementy wyposażenia. Dlatego tak istotne jest posiadanie przemyślanego i dobrego projektu, który jest przysłowiowym kluczem do sukcesu. Jakie powinno być wyposażenie łazienek? Dużą rolę odgrywa zarówno estetyka łazienki, jak i ergonomia, dlatego o te dwie cechy należy bezwzględnie zadbać. Układ wszystkich sprzętów łazienkowych ma ogromne znaczenie, wszystko ma być skrupulatnie zaplanowane. Wbrew pozorom to właśnie małe łazienki wymagają najwięcej uwagi od osób odpowiedzialnych za ich urządzenie. Konieczne jest między innymi zaplanowanie prawidłowych odstępów, co okazuje się łatwiejsze dzięki normie PN-88/B-01058. W większych łazienkach nie ma z tym tak dużego problemu, ale w mniejszych może stanowić prawdziwą i trudną do rozwikłania łamigłówkę projektową. Jako pierwsze jest wyposażenie łazienki w strefę umywalkową, a górna krawędź umywalki powinna znajdować się na wysokości około 80-85 centymetrów nad podłogą. Stawiając na baterię ścienną, należy pamiętać o zamontowaniu jej mniej więcej 20 centymetrów nad umywalką. Pozostaje jeszcze kwestia lustra, bez którego trudno wyobrazić sobie łazienkę, tutaj wymaganą odległością od baterii jest 10-15 centymetrów nad nią. Oczywiście pod warunkiem, że takie położenie zapewni wszystkim domownikom swobodne korzystanie z lustra, o czym decyduje ich wzrost. W razie potrzeby sprawdzi się ruchome lustro, którego wysokość może być dowolnie regulowana pod konkretne oczekiwania. Ważne jest na pewno zachowanie wolnej przestrzeni przed umywalką, mniej więcej o wymiarach 100×70 centymetrów. Jeśli wyposażenie łazienek zakłada obecność szafki pod umywalką, najlepszy rezultat osiąga się wybierając mebel z nóżkami. Wanna, czy prysznic? Wyposażenie łazienek musi być optymalne, zakładać że pomieszczenie może być małe. Jednym z dylematów jest ten dotyczący montażu wanny lub prysznica. Zdania są podzielone, ale ostateczne zależy od powierzchni pomieszczenia. Z tego względu nie zawsze możliwe jest wstawienie wanny, która zwyczajnie nie zmieści się, albo znacząco zaburzy swobodę poruszania się po łazience. Kabina prysznicowa zajmuje o wiele mniej miejsca, dzięki czemu jest bardziej praktyczna i funkcjonalna. Upierając się jednak przy wannie, powinno się zadbać o wolną przestrzeń przed nią, nawet większą niż w przypadku omawianej wcześniej umywalki. Istotny jest przy tym odstęp od innych sprzętów znajdujących się w pomieszczeniu. W przypadku natomiast kabiny prysznicowej należy pamiętać, aby podczas otwierania drzwi nie dochodziło do obijania szafek, czy drzwi wejściowych do łazienki. Zakłada się, że minimalne odstępy od sedesu powinny wynosić 20 centymetrów, a od umywalki mniej więcej 30. Jeśli natomiast chodzi o baterię prysznicową, to powinno się ją zamontować nie wyżej niż 120 centymetrów od podłogi, a deszczownicę około 200-210 centymetrów.}

Przygotuj się na trudną łamigłówkę w Wordle już dziś (7 lipca), ponieważ odpowiedź jest czymś, czego do tej pory ledwo używałeś lub słyszałeś! Po dwóch umiarkowanie prostych łamigłówkach w ciągu ostatnich kilku dni, Wordle zwiększył Read more…

Łamigłówki lubi praktycznie każdy z nas. Czy nie przynosi nam to zadowolenia, gdy jesteśmy w stanie rozwiązać jakąś bardzo trudną łamigłówkę? Nie tylko my tak mamy. W tego typu gry chętnie grają całe rodziny. Łamigłówki na spotkaniach rodzinnych Często nie mamy pomysłu na to, jak zaaranżować nasze spotkania rodzinne. Zazwyczaj nasze rodziny składają się z osób w różnym wieku. Są starsi, ale i dzieci. Jak zorganizować im rozrywkę, by każda z tych osób czuła się dobrze? Nie jest to łatwe zadanie. Jednak mamy jedno bardzo proste i skuteczne rozwiązanie. Wystarczy po prostu kupić łamigłówkę. Każdy z nas lubi bawić się w odgadywanie i rozwiązywanie łamigłówek. Niezależnie od tego ile mamy lat, tego typu rzeczy zawsze nas ciekawią. Obecnie łamigłówki sklep ma najróżniejsze. Dobrze jest wybrać takie, które są łatwe w odbiorze i przyswajalne. Jeśli chcemy by udział w tego typu rozrywce brała cała rodzina, to łamigłówka musi być dostosowana do każdego z jej członków. Ile kosztują takie łamigłówki? Nie można tego tak naprawdę uogólnić. Najprostsze jesteśmy w stanie zakupić już za kilka złotych. Są jednak i takie, które będą nas kosztowały kilkaset złotych. Tak naprawdę to tylko i wyłącznie nasz wybór, którą postanowimy zakupić. By każdy członek rodziny bawił się dobrze, możemy pomyśleć również o rozgraniczeniu. Warto zakupić łamigłówki, które są przeznaczone dla dzieci, by mogły się one bawić w swoim towarzystwie. Natomiast dla dorosłych fajnie będzie zakupić coś trudniejszego i bardziej wymagającego. Łamigłówki potrafią wciągnąć każdego z nas. Chęć rozwiązania jakiegoś trudnego zadania drzemie w każdym z nas. Każdy chciałby znać rozwiązanie i to jako pierwszy. Dlatego taka gra zmuszająca nas do myślenia, ale i lekko do rywalizacji, będzie świetna na spotkanie z rodziną. Look up the Polish to German translation of łamigłówkę in the PONS online dictionary. Includes free vocabulary trainer, verb tables and pronunciation function.

W całej historii szachy były kilkakrotnie rewolucjonizowane. Pod koniec XIX wieku pierwszy mistrz świata Wilhelm Steinitz sprowokował swoich przeciwników do energicznych ataków i położył podwaliny pod szachy pozycyjne. W połowie XX wieku szósty mistrz świata Michaił Botwinnik zaczął poświęcać ogromną ilość czasu na przygotowanie fizyczne i szachowe przed turniejami i meczami, zapowiadając erę ścisłego szachowego profesjonalizmu. W latach 70., w dużej mierze pod wpływem jedenastego mistrza świata Roberta Jamesa Fischera, teoria otwarcia przeszła ogromne zmiany. Wprowadzono nowe systemy otwierania i odkryto nowe pomysły w starożytnych systemach otwierania, demonstrując niewyczerpaną naturę szachów. Jednak nic innego nie zrewolucjonizowało szachów tak bardzo, jak pojawienie się silników szachowych komputerowych. W dzisiejszych czasach nawet najwięksi nowicjusze znają terminy „Stockfish” i „Rybka” (zwłaszcza gdy wykrzykują swoje imiona na czatach online podczas dopingowania partii czołowych szachistów). Nawet komputer szachowy w telefonie komórkowym jest dziś silniejszy niż arcymistrz. Nic dziwnego, że gracze zaczęli ich używać jako narzędzia i uczyć się od nich. Mimo że wszyscy traktujemy komputerowe silniki szachowe jako coś normalnego i używamy ich na co dzień, większość z nas nie jest zaznajomiona z wyzwaniami i problemami, z którymi musiały się zmierzyć poprzednie pokolenia, aby je stworzyć. Kto wymyślił pierwszy komputerowy silnik szachowy? Jak długo trwało, zanim komputery stały się silniejsze od ludzi? Jaka jest różnica między klasycznymi komputerowymi silnikami szachowymi a Alpha Zero firmy Google? W tym artykule odpowiemy na te pytania i przyjrzymy się bliżej historii silników szachowych komputerowych. XVIII WIEK: TURCJA W 1769 francuski iluzjonista Francois Pelletier występował przed Marią Teresą z Austrii w pałacu Schönbrunn w Wiedniu. Wśród gapiów był węgierski wynalazca i pisarz Wolfgang von Kempelen. Zainspirowany występem Pelletiera, Kempelen natychmiast zaczął budować wynalazek, który później stał się jednym z najbardziej znanych oszustw w całej historii. W następnym roku, w 1770, dokładnie w tym samym miejscu Kempelen wystawił Turka – pierwszy w historii automat do gry w szachy. Jego skomplikowana konstrukcja składała się z kilku przedziałów z różnymi mechanizmami operacyjnymi. Zawierał naturalnej wielkości model człowieka ubranego w tradycyjne orientalne stroje (stąd jego nazwa). Turek potrafił samodzielnie grać w szachy i pokonywać ludzkich przeciwników. Był nawet w stanie rozpoznać nielegalne ruchy i zmusić przeciwników do ich wycofania. Na jednej wystawie rozwiązał nawet trudną łamigłówkę rycerską wokół planszy. Był tylko jeden problem. To wszystko było fałszywe. Nie Turek wykonywał wszystkie ruchy. Był w nim ukryty człowiek. Automat mechaniczny Turk. (źródło zdjęć: chessentials) Widzisz, podczas budowy Kempelen przewidział kilka ukrytych przegródek, wystarczająco dużych, by zmieściły się osoby dorosłe. Zrobił nawet przesuwane korytarze, przez które człowiek mógł przejść z jednego przedziału do drugiego. Ważne było zachowanie iluzji – przed każdą wystawą Kempelen zapraszał publiczność do obejrzenia automatu, podczas którego operator maszyny pozostawał w ukryciu. I to zadziałało? Kempelen podróżował po Europie, prezentując swój wynalazek do 1804 roku. Po jego śmierci maszyna zmieniła kilku właścicieli i kontynuowała grę w szachy do 1854 roku, kiedy pożar w Filadelfii przypieczętował jej los. To zdumiewające, że za życia Turka nikt nie zdał sobie sprawy z oszustwa. Tak więc pierwszy komputerowy „silnik” szachowy był wielkim sukcesem komercyjnym. Jeśli jednak pominiemy kilka podobnych automatów, rozwój silników szachowych utknął w martwym punkcie na następne 100 lat. Prawdziwy przełom nastąpił dopiero na przełomie lat czterdziestych i pięćdziesiątych. I podobnie jak w przypadku wielu innych osiągnięć technologicznych, rolę katalizatora spełniło ważne wydarzenie historyczne.

nln4WPm.

98l7eto4pp.pages.dev/214

98l7eto4pp.pages.dev/172

98l7eto4pp.pages.dev/338

98l7eto4pp.pages.dev/103

98l7eto4pp.pages.dev/350

98l7eto4pp.pages.dev/350

98l7eto4pp.pages.dev/240

98l7eto4pp.pages.dev/218

98l7eto4pp.pages.dev/169

trudną łamigłówkę jaki to przypadek